Aż 432 miliony dorosłych i 34 miliony dzieci na świecie cierpi na niedosłuch lub głuchotę. Utrata słuchu, a więc niedosłuch, jest zmniejszoną zdolnością dźwięków. Sama głuchota zaś to całkowity brak możliwości słyszenia dźwięków. Upośledzenia słuchu mogą mieć różne podłoże, a także stopnie.
Stopnie upośledzenia słuchu
- łagodny – człowiek wykrywa dźwięki o wartości 25-39 decybeli. Występują problemy ze zrozumieniem słów.
- umiarkowany – słyszane są średnio głośne i głośne dźwięki – 40-69 decybeli,
- zaawansowany – do komunikowania się niezbędne jest czytanie z warg lub migać. Słyszy tylko głośne dźwięki o wartości 70-89 decybeli
- głęboki – głuchota, brak możliwości słyszenia dźwięków powyżej 90 decybeli.
Dlaczego człowiek nie słyszy?
Przyczyną niedosłuchu lub głuchoty są wady wrodzone lub nabyte. Często to także dziedziczne czynniki genetyczne lub wynik komplikacji podczas ciąży i porodu.
W przypadku noworodków to m.in.: różyczka matki, niska waga noworodka, niewłaściwe stosowanie leków w ciąży, ciężki przebieg żółtaczki przez noworodka.
Jednak wady słuchu mogą być nabyte także w późniejszym wieku. Wówczas powodują je niektóre choroby, takie jak: zapalenie opon mózgowych ospa, odra, wirus cytomegalii, itp. Powodem problemów ze słuchem mogą być także częste infekcje ucha, gromadzenie płynu, urazy, wosk lub nadmierny hałas. Prawdą jest, że także z wiekiem z powodu zwyrodnienia komórek czuciowych, człowiek traci zdolność słyszenia.
Jakie badania wykonuje się na niedosłuch lub głuchotę?
W przypadku utraty słuchu lub podejrzenia problemów z nim, należy skonsultować się z laryngologiem i audiologiem. Specjalista ten przeprowadzi testy, które pozwolą dokładnie zdiagnozować rodzaj ubytku, a także jego nasilenie.
Badanie fizykalne – lekarz zagląda do ucha, by zidentyfikować przyczyny utraty słuchu, takie jak: woskowina, stan zapalny czy problemy strukturalne.
Ogólne testy przesiewowe – lekarz może przeprowadzić test szeptany, prosząc pacjenta o zakrycie jednego ucha, aby ocenić słyszenie słów wypowiadanych przy różnych poziomach głośności oraz reakcje na dźwięki.
Test kamertonu (próba Rinnego) – pozwala wykryć utratę słuchu i lokalizację uszkodzenia. Kamertony emitują dźwięki po uderzeniu, a pacjent wskazuje, kiedy przestaje je słyszeć. Różnice w przewodnictwie powietrznym i kostnym mogą sugerować problemy z przewodzeniem dźwięku.
Audiometria tonalna – mierzy słuch dorosłych i starszych dzieci. Dźwięki o różnej częstotliwości są przesyłane przez słuchawki, a pacjent reaguje na nie podniesieniem ręki, naciśnięciem przycisku lub odpowiedzią ustną. Badanie określa najcichsze dźwięki słyszalne na różnych częstotliwościach.
Tympanometria (audiometria impedancyjna) – ocenia stan ucha środkowego i ruchomość błony bębenkowej pod wpływem zmian ciśnienia. Ograniczony ruch może wskazywać na problem z błoną bębenkową lub strukturami ucha środkowego.
Otoemisja akustyczna (OAE) – ocenia funkcję ślimaka. Badanie polega na umieszczeniu sondy w uchu pacjenta w pomieszczeniu dźwiękoszczelnym, aby rejestrować emisję dźwięków generowanych przez ślimak.
Rejestracja słuchowych potencjałów wywołanych pnia mózgu (ABR, BERA) – wykrywa problemy neurologiczno-słuchowe. Elektrody umieszczone na głowie mierzą odpowiedź mózgu na dźwięki, co pomaga określić, czy sygnały dźwiękowe prawidłowo docierają do mózgu.
